10. God’s word is not meant just to inform you, but to transform you

Wel eens nagedacht over het woord ‘tijd’? Wanneer je tijd intypt in de zoekbalk van google, krijg je de volgende gezegdes: ‘De tijd zal het leren’, ‘Komt tijd, komt raad’, ‘Tijd slijt’ en ‘Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan’.

Het is tijd om te gaan. Mijn tijd bij Tamar zit erop en het is tijd om bij te komen van alle indrukken die ik heb opgedaan in Pattaya. Het was een bijzondere, levensveranderende tijd die ik nooit meer zal vergeten. Het is mijn laatste werkweek hier en ik neem de tijd om dat idée te laten bezinken. Ik moet eerlijk bekennen, ondanks dat ik soms enorm naar huis heb verlangt, de tijd is gevlogen. Ik wens wel eens dat ik meer grip zou kunnen krijgen op de tijd, maar dat heb ik helaas niet in de hand. Ik besef mij dat mijn laatste zondagavondparty met de barvrouwen een feit is, dat de vrijkoopavond gisteren de laatste is geweest die ik bij heb mogen wonen en dat ik voor het laatst werk met de Tamarvrouwen in the bakery als wel op Soi 6.

Zaterdagochtend vertrek ik in de vroegte naar Bangkok om de liefde van mijn leven op te wachten op het vliegveld. De beste man spendeert zijn halve vermogen om hier een paar dagen rond te hobbelen in Pattaya, kennis te maken met mijn leven hier om vervolgens samen een weekje bij te komen in Thailand. Na een weekje van rust, vertrekken we richting Bangkok om de stad te bezichtigen en om deel te nemen aan Amy’s ministry. Amy werkt met een organisatie die in de sloppenwijken van Bangkok werkt en zich focust op de kinderen daar.

De tijd is de afgelopen dagen ook echt gevlogen. Wat hier gebeurt in een week zou ook gerust in een jaar mogen, wat gebeurt op een dag zou zich ook in een week kunnen volbrengen. Bizar wat er soms allemaal gebeurt in een week. Zo ook deze week;

Vorige week zondag hebben we met alle vrijwilligers twee hotelkamers gehuurd en de barvrouwen, waar we iedere zondag voor koken, uitgenodigd. Het appartementencomplex bevond zich in een rustige wijk van Pattaya. Ik wist niet dat dit mogelijk was in deze stad. We hebben de hele dag genoten van zon, goed eten en een geweldig mooi zwembad. Waar ik vooral van genoot is om de vrouwen intens gelukkig in dat water te zien dobberen. De dames hebben nooit geleerd om te zwemmen, dus het was meer spartelen dan baantjes trekken. We hebben als team alle onkosten voor onze rekening genomen en hebben daar veel dankbaarheid voor terug gekregen.

De volgende dag stond ik al weer vroeg klaar om met Joanne mee te gaan en deel te nemen aan haar ministry. Joanne is een prisonministry gestart. Zij hebben hier in Pattaya als enige toegang om in deze gevangenis te werken. Maandelijks bezoeken zij de gevangenis, nemen voedsel en noodzakelijke goederen mee, evangeliseren en hebben een kleine band die christelijke muziek verzorgd. Nels mocht mee. In de eerste week dat ik hier kwam sprak ik Joanne over haar ministry en vroeg ik haar of ik mee kon komen. Ze gaf al vrij snel aan dat dit niet mogelijk was, omdat ze een vast team hebben die intens samenwerken. Bijna drie maanden later kwam Joanne opnieuw naar mij toe en vroeg mij of ik mee wilde. Ik vroeg haar enige tijd later waarom nu wel. Haar antwoord was: ‘ God sprak tot me in een droom. Ik heb een tijd voor je gebeden en kreeg een beeld van jou omringt door een grote groep vrouwen. God wil dus dat je meegaat.’ Dat was dus al een bizar en bijzonder begin. Eenmaal aangekomen keek ik verdrietig om mij heen. Ik kan met een gerust hart zeggen dat het beeld vergelijkbaar was met het beeld dat ik heb van een concentratiekamp uit de tweede wereldoorlog. Hekken, kooien vol vrouwen en slechts een paar betonnen gebouwen. Eenmaal binnen verplaatsten wij ons door verschillende kooien voor we daadwerkelijk bij een groot plein aankwamen waar we werden opgehaald door verschillende bewakers om vervolgens door een grote poort binnen te wandelen in het ‘vrouwengedeelte’. Terwijl we verder liepen zag ik verschillende gebouwen waar alle Thaise vrouwen op de grond zitten. Dit gebouw is voor de zieken, zei Joanne. En toen we verder liepen, ‘deze vrouwen hebben TBC, HIV of andere ziektes.’ ‘In dit gebouw verblijven de zwangere vrouwen en in dit gebouw verblijven de vrouwen die schoonmaken.’ Dat was het. De zon scheen fel, het was stikheet en er was absoluut niets te doen voor de vrouwen. Ik werd aangekeken alsof er een staatsbezoek plaatsvond. Een witte vrouw in een gevangenis, dat waren ze niet gewend. We liepen verder. Er werd iets omgeroepen in het Thais en terwijl ik een ander gebouw binnenliep zag ik ik een menigte vrouwen opstaan en gezamenlijk een Thaise groet uitvoeren. Dat was voor ons bedoeld begreep ik later. Na aanbidding, een voorstelronde, koffie en eten werd ik door Joanne naar voren gevraagd. Of ik iets bemoedigends te zeggen had, zo vroeg ze. Vol enthousiasme liep ik naar voren, maar toen ik mijn gezicht zich eenmaal naar de menigte keerde brak er iets van binnen. Daar stond ik, met mijn witte kop, voor een grote groep vrouwen die hier al jaren zitten en waarschijnlijk levenslang zullen blijven. Dit is het einde van de lijn, dacht ik. Ik deed een schietgebedje naar boven en vroeg God waar ik kon beginnen. Wat kan ik zeggen om deze vrouwen te bemoedigen? Voor mijn gevoel zouden mijn woorden in het niets vallen, vergeleken met de ellendige omstandigheden waarin deze vrouwen verkeren. Ik werd stil. Ik brabbelde iets over psalm 139 en hoe God ons kent. Hoe Hij ons liefheeft en hoe we ons altijd naar Hem kunnen wenden. Ik werd weer stil. Joanne fluisterde: ‘De meeste vrouwen hier hebben nog nooit van God gehoord, dus wil je nog iets anders zeggen?’ Weer werd ik stil. Ik werd overweldigd door schaamte en bad God opnieuw: ‘Waar moet ik in hemelsnaam beginnen Heer?’ En toen sprak Hij. ‘Ik wil dat je door Mijn ogen naar deze vrouwen kijkt Nels.’ Dat was het. Ik begon te huilen. Want voor het eerst in 23 jaar was ik in staat om vol compassie te kijken zonder oordeel. Ik ging weer zitten. Ik schaamde mij ontzettend tegenover de groep, maar was tegelijkertijd zo ontzettend blij dat God mijn hart hier zo veranderd heeft. Ik bad tot God terwijl Joanne haar toespraak vervolgde over hoe je opnieuw kunt beginnen bij God en hoe wij bij Hem kunnen schuilen. Na haar preek kwam er een grote groep vrouwen naar voren die hun hart aan Jezus gaven of voor zich lieten bidden vanwege ziekte. Joanne waarschuwde mij dat ik mijn afstand letterlijk moest bewaren voor mijn eigen veiligheid. Ik hoorde haar niet meer, liep de kring rond en bad voor de vrouwen. Ik vroeg hen hoe ze heette, waarom ze hier waren en waarvoor ik mocht bidden. ‘Ik heb mijn man vermoord’, ‘Ik was betrokken bij de Russische maffia en handelde in harddrugs’, ‘Ik heb in een bordeel gewerkt en kinderen verhandeld’. Zomaar wat standaard antwoorden. God was zo dichtbij. Al huilend bad ik, knuffelde ik de vrouwen met alles wat ik in mij had en vertelde over hoe zij opnieuw hoop konden vinden. Terwijl we met een grote groep bewakers terugliepen naar de ingang, vertelde een van de bewakers mij dat veel vrouwen hun verblijf hier psychisch niet meer aankunnen en een eind aan hun leven maken.

De volgende dag stond ik klaar om met Manouk naar Maleisie te vertrekken. Wat een wereld van verschil. Die omschakeling kost mij soms ontzettend veel energie en maakt mij onrustig. Toch zagen we er allebei naar uit om even een paar dagen weg te gaan. Eenmaal aangekomen in Penang, een eiland van Maleisie, ontdekte wij dat wij vrijwel de enigen in ons hotel waren die in een korte broek en een topje rondliepen. Iedere vrouw droeg een burka of anders wel een hoofddoek. Dus van een stad vol met schaarsgeklede vrouwen stapten wij in een wereld waar alleen ogen zichtbaar waren. Effe omschakelen! Na een goede nachtrust, zaten wij tussen alle burka’s en starende mannen aan ons ontbijt. Dit keer in een lange broek en een topje, want veel anders hadden we niet bij ons en het was 34 graden. Al snel kwamen er twee Amerikaanse mannen bij ons zitten. Een getrouwde dokter en een vrijgezelle vent uit het leger. Zonder vrouw en zonder kids op vakantie. Hoepel op, dacht ik. Ons sacherijnige gezicht was blijkbaar niet duidelijk genoeg, want het kostte ons 3 dagen om deze mannen uit te leggen dat we niet mee op stap wilden, niet samen het eiland wilde verkennen en al helemaal niet samen uiteten wilden gaan in een of ander Indisch restaurant. Dat is wat Pattaya met je doet. Je vertrouwt geen enkele man meer, behalve degenen die je kent en je vertrouwt je ‘onderbuikgevoel’.

Verder was Maleisie een leuke trip. We hebben een dagje op het strand gelegen, ‘s avonds wat nightmarkets bezocht, heerlijk gegeten en hebben Georgetown bezocht. Op de planning stond dat we zouden shoppen en cultuur snuiven. Shoppen is gelukt, maar qua cultuur was er weinig te beleven. Terwijl we zwetend door de straatjes struinden, op zoek naar een tempel, kerk of iets anders te beleven, leerden we mister Wong kennen. Een Chinese man van 64 jaar die al sinds jaar en dag met zijn driepersoonsfiets touristen een rondleiding geeft. Dat hij geen enkel woord Engels sprak was geen probleem, want hij heeft de hele tour uitermate lief gelacht. Toen hij stopte bij een monument, lees een afgebroken muur, dachten wij dat de tour was afgelopen. We betaalden de beste man zoals afgesproken, maar meneer was zo verontwaardigd dat wij maar weer in zijn bak zijn gaan zitten. Neem ons niet kwalijk meneer Wong. Georgetown is klein en er is weinig cultuur te snuiven, maar we hadden de tijd van ons leven met onze Chinees. We stopten bij een straatje met wat Chinees eten. Chinatown, zo zei hij. We namen hem mee uiteten waarop hij ons naar het busstation bracht. En dat was het dan. Terug met de bus naar ons hotel. De volgende dag hebben we de hele boel weer ingepakt en vlogen we terug naar Bangkok. En jawel, zoals iedere tourist die het land verlaat, kreeg ook ik een nieuwe stempel in mijn paspoort. Stiekem was ik toch wel enorm opgelucht. Vervolgens een taxi richting huis. Het was al laat en donker. Niets is te gek hier, dat bleek wel uit onze taxirit. Mevrouw nam de verkeerde afslag op de snelweg, stopte de auto en reed zachtjes achteruit naar waar ze vandaan kwam. Toen we later naar een afgelegen bezinestation reden hielden we helemaal ons hart vast. Een paar weken terug hadden we een bijeenkomst met Bill en Joanne over mensenhandel en hoe op de signalen te letten. Wat we konden doen om onze veiligheid te waarborgen. Zowel Manouk als ik hielden onze telefoon in de hand, ready to run off. Niets aan de hand, enige tijd later reden we Pattaya binnen.

Afgelopen zondag hebben Laurien en ik Pasen gevierd in ‘The Dayspring Church.’ De kerkleiders zijn tevens de ouders van Joanne. Na een uitgebreide Thaise lunch reden we naar het strand. Er werden 10 mensen gedoopt, waaronder een oud vrouwtje van in de negentig. Terwijl ik op het strand stond en toekeek, realiseerde ik mij dat God levens op bijzondere wijze veranderd.

Drie maanden op deze plek zou ieder mens compleet doen veranderen. Ik weet niet goed hoe ik dat in woorden uit moet leggen, maar ik doe een poging. De ontmoetingen, het op jezelf zijn aangwezen, de verschillende kerken hier en de passie en compassie die hier zo duidelijk te zien zijn bij de missionaries hebben mij doen beseffen dat ik ook op een andere manier kan leven. Dat ik op een nieuwe wijze uiting kan geven aan de dingen die ik heb geleerd en gezien. Ik kwam tot het besef dat we soms snel geneigd zijn om te zeggen dat we God in alles vertrouwen. Dat is vooral makkelijk en logisch om te zeggen wanneer het goed met ons gaat. De afgelopen maanden ging het niet altijd goed en voelde ik mij soms intens eenzaam en verdrietig om persoonlijke verandering, de stad en de dingen die hier gebeuren. Wanneer je, je begeeft in de bron van ellende en dat de omgeving is waarin je werkt, gebeurt er iets met je hart. Ik heb God vaak gebeden om kracht en met name ook om wijsheid hoe om te gaan met de ellende die ik zie en hoor. Ookal voelen wij God niet altijd dichtbij, Hij is er altijd! Ik zie het als een uitdaging om Hem te blijven zoeken en te vertrouwen op Zijn beloftes, ookal voel ik mij niet altijd gelukkig. God heeft mij hier veel over geleerd tijdens mijn tijd bij Tamar. Er is een veranderingsproces in mij begonnen, wellicht al veel eerder, wat zich hier in sneltreinvaart heeft ontwikkeld. Figuurlijk gesproken lijkt het net alsof hij met mijn lijf aan de slag is gegaan. Eerst mijn voeten, door mij naar Thailand te sturen. Vervolgens met mijn denken, door te begrijpen hoe het leed hier in elkaar steekt, waar het vandaan komt en hoe die cirkel te doorbreken is. Met mijn hart, door mij de tijd en de juiste mensen te geven om de pijn te verwerken en helingsprocessen in mijn eigen leven in gang te zetten en vervolgens mijn ogen om anders naar mensen te kunnen kijken. Hun pijn te zien, in plaats van hun daden en hier compassie voor op te kunnen brengen.

Daarom genoot ik op een andere wijze van de vrijkoopavond gisteren. Vijftig barvrouwen en ladyboys. Het was voor het eerst in lange tijd dat er zoveel ladyboys aanwezig waren. Pi Meouw gaf opnieuw haar getuigenis en dit deed duidelijk wat met hun harten. Alsnog zie je hoe lastig het is om het vertrouwen van de ladyboys te winnen. Ze zaten letterlijk in een klein groepje op elkaar gepropt in de zaal, waardoor het figuurlijk gesproken nog lastiger leek om binnen te dringen. Toch gaf God ons de mogelijkheid om op kansen in te gaan. We hebben goede gesprekken gevoerd, gebeden en genoten van spel en goed eten. Het was een heerlijke avond en ik ging met een heel tevreden gevoel slapen. Raar idée, dat ik dit voorlopig niet meer mee zal maken.

Gelukkig kan ik altijd nog mijn eigen feestje vieren. Dat ga ik de komende weken doen. Bijkomen en alles wat ik heb gezien en meegemaakt laten bezinken samen met vriendlief. Het voelt vreemd om afscheid te moeten nemen van deze plek. Ook heel dubbel. Enerzijds wil ik vreselijk graag naar huis om mijn familie en vrienden weer te ontmoeten, anderzijds heeft deze plek zoveel verricht. Ik bid dat ik het gevoel, de ervaringen en de lessen vast mag houden en kijk uit om mijn dromen en verlangens in Nederland waar te maken. God heeft mij zeker geinspireerd en er staan nu 25 serieuze ideeen op papier. Toen ik deze hier begon bij te houden waren dat er 93. Mag ik nu zeggen dat ik ‘vooruitgang’ heb geboekt?