6. Geduld is een schone zaak

Lieve lezer,

Het is tijd voor een luchtig blogje. Een verhaal in de breedte in plaats van in de diepte. Een eerste uitdaging die ik dan tegenkom is om het nu eens kort, maar bondig te vertellen. Om niet te verdwalen in allerlei boeiende details, maar om de focus te houden op een alledaags  verhaal over mijn leven in Thailand. De realiteit is echter dat ik iedere week wel een boek vol zou kunnen schrijven over al mijn belevenissen, mijn persoonlijke ontwikkeling en de uitdagingen die ik aanga.

Voor ik deze poging waag wil ik jullie eerst hartelijk bedanken voor jullie lieve emails en persoonlijke reacties op mijn vorige reisverhaal. Het deed mij erg goed. Het gaf mij de bevestiging dat ik het juiste pad bewandel en dat het alleen maar beter wordt! Ook hartelijk dank voor alle extra giften. We kunnen aanstaande donderdag bijna 300 prachtige rozen uitdelen in Soi 6.  In tegenstelling tot sommige bareigenaren in Soi 6, weet ik dat de vrouwen dit gebaar wel zullen waarderen. Onder andere door deze acties proberen we het Tamar Center meer en meer te positioneren in een straat waar je veel onrecht en gebrokenheid tegenkomt. Ook bid ik dat de relaties met de bars in zoverre voldoende zijn om de vrouwen te blijven ontmoeten en ook uit te kunnen nodigen voor de vrijkoopavonden. Als ik op een werkdag op Soi 6 zie wat er plaatsvindt, kan ik niet wachten om op pad te gaan deze week. Ik zie de vrouwen als wel de mannen al vroeg in de middag aan de sterke drank. Alles wordt in werking gesteld om te zorgen dat de mannen gebruik willen maken van hun 'diensten'. Schaamte zie ik niet. Wellicht in de harten van deze vrouwen, want als ik kijk zie ik hoe een barvrouw een oude man aftrekt. Midden in de bar en voor ons dus zichtbaar. Wat een bizarre wereld! 

Hè Nels, lekker luchtig! Zoals ik al zei, het is een uitdaging om niet alleen de schaduwkant te beschrijven, maar ook de zonnige kant. Over zon gesproken, die heb ik weer gezien deze week. Soms komt ze even tevoorschijn. Ik kreeg afgelopen weken de volgende tips: 'Lekker van de zon en het strand genieten hè!?'. Om jullie even uit jullie droom te helpen; ik sta, behalve in het weekend, iedere dag rond 7uur op en kom meestal tussen 18u-19u thuis. De maandagen werk ik in de nursery, dinsdagen en donderdagen werk ik op Soi6 en woensdagen en vrijdagen werk ik in de bakkerij. Dan hebben we drie avonden outreach en op korte termijn nog een fun night. Genoeg te doen dus. Ik vind het fijn, want ik houd ervan om lekker bezig te zijn. Op mijn vrije dag probeer ik, als het lekker weer is, het strand op te zoeken. Op dit moment is dat niet zo'n feest aangezien het hoogseizoen is en er hordes Russen in Pattaya rondhobbelen en ronddobberen aan de kust.

Wat vind je van die Thaise cultuur Nels? Nu ik hier ruim een maand ben, kan ik daar wel wat over kwijt. Behalve te leven zonder douche, vond ik het erg wennen om na iedere wc beurt met bakjes water mijn eigen behoefte weg te spoelen. Soms hebben we geen water en dan wordt er gebruik gemaakt van de regenton buiten. Wat een vieze methode, dacht ik. Totdat ik ontdekte dat er kleine douchekoppen naast de wc hangen. De Thai zijn gewend om na iedere wc beurt de boel schoon te spoelen met water. Daar kunnen we alleen maar uit concluderen dat de Thai  in ieder geval een schoon onderste hebben. 

Naast douchekoppen hebben ze ook iets moois met voeten. Wanneer je een huis of bijzondere plaats betreed, doe je dat netjes op je blote poten. Ik heb zelfs winkels ontdekt waar ik alleen naar binnen mocht zonder slippers. De onderkant van je voeten laat je never nooit zien. Je eet dus in een grote kring, in kleermakerszit, op de grond. Die kring betreed je nooit, je loopt er om heen. Dat is net zoiets als niet in je blootje rondlopen. Ook niet als vrouwen onder elkaar. Dus wanneer ik ga 'douchen', loop ik in een soort burka van handdoeken de trap af.  Een ander leuk feit is dat hier heel wat afgesmakt wordt tijdens het eten. 'Eet met je mond dicht' is er dus niet bij.

Wil je elkaar op een beleefde manier groeten, dan maak je een diepe buiging en plaats je, je handen tegen elkaar in de vorm van gebed. Een man groet met 'Sawadeekap' en een vrouw groet met 'Sawadeekaa'. Dat was even wennen, maar handjes schudden is toch écht Hollands. 

Wat ik minder leuk vind aan deze cultuur? Als daadkrachtige doener leren accepteren dat de Thaise cultuur toch echt in een ander tempo leeft dan ik. Ik heb hier afgelopen week een gesprek over gevoerd met een Thaise staff en een vrijwilliger. Als je net als ik niet zo geduldig bent en de kriebels krijgt van mensen die graag heel lang na willen denken voor ze iets beslissen, dan zul je het hier af en toe heel benauwd van krijgen. Wat ik ook lastig vind is dat de planning om de haverklap of vlak van te voren wordt gewijzigd. En laat ik nou net dol zijn op structuur en duidelijkheid. 

Het verkeer hier is echt een verhaal apart. Voor ieder die wat avontuur zoekt, doe gewoon een rondje Pattaya. We hebben hier een songtaew, dat is te vergelijken met de plaatselijke minibus, alleen wordt deze volgepropt met mensen. Dan hebben we nog de motorbiketaxi. Dat zijn scooters die worden bestuurd door mannetjes in groene hesjes. Deze zijn iets duurder. Ik begrijp niet waarom, want als ik achterop zit heb ik soms het idee dat het gevaar voor eigen leven net een tikkie is toegenomen. Ze scheuren overal tussendoor, remmen vaak op het laatste moment en maken de meest bijzondere bochten. En dan heb je ook nog gewone taxi's. Veel te duur en te Westers voor mij. Vooral nu het hoogseizoen is staat er op elke hoek wel een groene man, zo noem ik ze. Wanneer ze contact willen maken, klappen ze in hun handen en roepen ze 'taxi'. Omdat ik geen hond ben reageer ik meestal niet.

In Pattaya stikt het van de Tony's. Tony is een sportschool waar de Westerse menschen het driedubbele betalen. Ik ga dus nu elke week naar pure fitness. Voor 1 euro mag ik daar iedere keer een uur sporten en krijg ik een flesje water cadeau. Ik moet altijd even een drempel over als ik die Thaise halfblote mannen om mij heen druk in de weer zie met de gewichten, maar als ik eenmaal klaar ben heb ik mooi wel een koude echte douche. Dus iedere keer als ik verlang naar stromend water uit een douchekop moet ik eerst sporten. 

Dit weekend ben ik even echt tot rust gekomen. Ik zou haast zeggen voor het eerst. Pi Jim, de Thaise staff die eindverantwoordelijke is voor the nursery en tevens mijn huisgenoot, ging twee dagen naar Bangkok. Zaterdag ben ik begonnen met een sportsessie. Daarna stond er een afspraak met Lynne, de counselor, op de planning. Lynne en ik hebben echt een klik. Binnen 5 minuten hadden we een diepgaand gesprek van hart tot hart. Daar ben ik echt dol op. Geen geouwehoer, maar even op een ander niveau. Dat had ik een beetje gemist afgelopen weken. Ik mag Lynne erg graag. We bleken veel overeenkomsten te hebben en soortgelijke dromen op werkgebied. Lynne werkt zowel voor the Victorychurch als voor de Thaise kerk en doet o.a aan prayercounseling. Nels mocht ook even. Even werd 2uur. Om niet weer in al die persoonlijke rompslomp terecht te komen, het was heerlijk, helend en bevrijdend. Ik wist niet dat er zoveel op mijn hart lag. Afgelopen zondag sprak dezelfde Lynne in de Thaise dienst over het vaderhart van God. Wat God over zijn kinderen zegt in de bijbel. In de dienst gaf een Thaise boeddhist haar hart aan God. Een voormalig gevangene en bijna ontroostbaar. Het enige wat ik kon doen was luisteren en bidden. Zondagavond was het girlsnight en hebben we heerlijk naar 'the notebook' gekeken. 

Vandaag werk ik weer een dagje in the nursery. Een dagje tussen de kotsende en poepende    baby's. Ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik het heerlijk vind om even de moeder uit te hangen en babytaal te spreken. Ik heb ook geen neiging meer om na de derde stinkluier te zeggen :'Doe het zelf maar lekker.'  

Dus ik kan nu met een gerust hart zeggen dat ik al met al vooruitgang heb geboekt. En niet alleen in relatie tot de babyborn's.  Luchtig genoeg?