8. Judging a person does not define who they are. It defines who you are

Lieve lezer,

Er zijn bijna twee maanden voorbij. Tijd om eens kritisch terug te blikken. Hoe ben ik ook alweer begonnen? Waar wilde ik ook alweer zo graag aan werken? Doe ik dat eigenlijk wel? Terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat al die irritante praatjes over dat de tijd vliegt plots werkelijkheid beginnen te worden. En in dit geval voelt dat behoorlijk dubbel. Ondanks dat ik vriendlief, vrienden en familie mis, heb ik hier echt mijn draai gevonden. Ook al moet ik er van mijn verdriet niet aan denken om hier een jaar te wonen, ik heb een bepaalde zekerheid gevonden door het vaste ritme. En nee, ik heb het niet over het ritme van naar de wc gaan, want na een Thaise maaltijd is dat boven het gemiddelde. Ik heb het over het dagelijkse ritme. Ik erger mij niet meer zo, maar verwonder mij steeds meer. Dat gesmak om mij heen begint ook steeds normaler te worden. Ik hoor het nauwelijks. Het Thaise eten begint ook steeds meer te wennen. Onlangs propte ik zowaar een stuk varkenslever naar binnen. Do I need to say more?

Wanneer je mij vraagt naar een van mijn  lievelingsgedeelten in de bijbel zal ik deze standaard beantwoorden met Psalm 139. Dit gaat zelfs zo ver dat ik deze week hetzelfde gedeelte bijna op mijn onderbenen liet tatoeëren. Vriendlief bood mij aan om dat met een pen te doen in plaats van met een naald. Misschien een beter idee, ik denk er nog over na. Over Psalm 139 gesproken, vers 14 leert ons dat we 'fearfully and wonderfully' gemaakt zijn. In het laatste vers vraagt de schrijver aan God of Hij hem de juiste weg wil wijzen door middel van toetsing. Nou dames en heren, ik kan u vertellen dat de toetsing van afgelopen week geen appeltje eitje was. Ik hield mij bezig met mijn voornemen om minder te oordelen en na te denken over hoe ik de beoordeling van anderen over mij ervaar.

Raar, maar waar, het eerste nummer van EVA stond ook in het teken van oordelen en veroordelen. Nu de Nederlandse vrijwilligers van het Tamar Center in de meerderheid zijn is het nog makkelijker om dit vrouwenblad Thailand in te smokkelen. Ik las Johannes 8:3-11. 'Toen brachten de schriftgeleerden en Farizeeën een vrouw bij hem die op overspel betrapt was. "Meester, Mozes draagt ons op zulke vrouwen te stenigen. Wat vindt u daarvan?" Jezus zei:"Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen." Toen ze dat hoorden, gingen ze weg. Vervolgens zei hij tegen de vrouw:"Heeft niemand u veroordeeld? Ik veroordeel u ook niet. Ga naar huis en zondig vanaf nu niet meer." Duidelijk woord toch? Dus begon ik vol goede moed aan een aantal nieuwe dagen waarin ik zou proberen om wat minder snel een mening over iemand te vormen.

In het kader van 'zij maakt een verschil' begon ik vorig weekend in de cardroom. Er was een grote bestelling, dus we moesten aan de bak. Ik heb de Thaise dames mee laten luisteren naar Nederlandse muziek. Ik was benieuwd wat ze mooi zouden vinden. Echter, er kwam geen geluid uit, dus heb ik het even over een hele andere boeg gegooid. Zelfs Marco Borsato en Stef Bos kwamen langs. Tot mijn grote spijt  kreeg Jan Smit de meeste stemmen, dus hij staat nu op nummer een. Al snel werd duidelijk dat mijn goede voornemen goed bedoeld was, maar dat ik niet in de wieg ben gelegd om kaarten te maken haha. Dat werd mij ook uitgebreid duidelijk gemaakt door de dames, nadat mijn vingers voor de zoveelste keer met lijm aan de kaart vastgeplakt zaten. Sieraden maken ging mij beter af, ook al vond mijn partner dat mijn vingers toch echt te dik waren voor al die kleine kraaltjes.

Naast dit persoonlijke dieptepunt haha, waren er ook prachtige hoogtepunten deze week. Afgelopen zondag was er een doopdienst. Twee Tamarvrouwen en Pop, een ladyboy, werden gedoopt in de zee. De ochtend was alleen al een doopdienst, want de regen kwam echt met bakken uit de hemel totdat we op het strand stonden. Het was prachtig om mee te maken! Dezelfde dag nam Pastor Jim ons in de avond mee uiteten. Hij nam ook deel aan de Tamar familieavond waar we verjaardagen vieren en ditmaal afscheid namen van twee vrouwen die terug zullen keren naar hun geboortedorp. Op die momenten besef ik pas hoe bijzonder het leven van deze vrouwen veranderd is en welke rol Tamar hierin speelt. Hier doe je het voor!

Het was ontzettend leuk om pastor Jim weer te ontmoeten. Hij vroeg lachend of ik inmiddels al getrouwd was aangezien ik niets meer van mij had laten horen. Oeps. Ik vertelde hoe het nu ging omtrent de heimwee. Hij vroeg of ik de volgende dag samen wilde lunchen. Dat was maandag. Ik nam Laurien, de nieuwe Nederlandse vrijwilligster, die dag op sleeptouw en dus lunchte zij gezellig mee. Jim deelde wat meer over zijn leven. Zoals jullie weten handelde deze man in drugs en is hij nu een gepensioneerde dominee. Ik vroeg hem hier naar. Ik heb nog meer respect voor hem sinds ik weet dat hij, voordat hij voorganger werd, een jaar lang wc's schoon heeft gemaakt. God had tot hem gesproken dat hij een bloeiende gemeente zou mogen leiden. Dus probeerde hij drie jaar lang op alle mogelijke vacatures binnen de kerk te reageren. Na drie jaar kreeg hij een baan; schoonmaker! In dat jaar leerde God dat zijn hart gevormd moest worden voordat hij kon doen waarvoor God hem geroepen had. Wauw! Een van zijn meest memorabele momenten? Voorgaan te midden van een grote mannengevangenis in Africa. Dat dit is een behoorlijk verschil met Nederland is moge duidelijk zijn. Nadat hij klaar was met zijn preek vroeg hij de menigte wie er van hen gebed nodig had en deze Jezus wilde leren kennen? Iedereen stond op. Terwijl hij het vertelde kreeg hij tranen in zijn ogen. De reden dat ik dit hier uitgebreid vermeld is om zijn bescheidenheid. Ik heb gevraagd of hij naar Nederland kan komen. Hij komt als ik hem uitnodig. That's the deal. Ik ga nog even kijken hoe en wat, maar ik ga mijn uiterste best doen.

Een ander hoogtepunt deze week was de vrijkoopavond. Dit keer in het Sunbeamhotel. We kregen hulp van een team uit Amerika, XP extreme love, die in Pattaya verblijven in verband met een conferentie. Na gebed zijn we in teams uiteengegaan. Op jacht naar onze schat. En daar gingen we weer, de een na de ander wilde of kon niet mee. Ik had 15vrouwen op mijn lijst staan. Na de zoveelste teleurstelling stelde mijn leider voor om te stoppen en te bidden. So we did. En toen ging Nels haar grote mond weer open:'Heer opent u alstublieft de deuren en help ons 15vrouwen vinden. Ik ga niet terug zonder 15vrouwen.' Een uur later liep ons team met 16barvrouwen terug naar het hotel.  Amen? Gaaf hè dat onze Levende God op een prachtige wijze met ons in contact blijft. Voor degenen die mijn verhalen hebben gevolgd:een van deze vrouwen was de lesbische barvrouw die mij over haar nare ervaringen met Russische lesbiennes heeft verteld. Verhalen om misselijk van te worden. Ze was heel bang, maar toen ik haar aan het eind van de avond vroeg hoe ze de avond had ervaren vertelde ze huilend dat het haar goed had gedaan. Een zaal met ruim 90 vrouwen en ladyboys. Dit keer heeft Pi meouw, een ladyboy van Tamar, haar getuigenis gedeeld. Het hielp me om niet te snel te oordelen over de ladyboys. De ouders van Pi Meouw wilden een dochter, geen zoon. Zo is zij dan ook opgevoed. In haar puberteit raakte zij in een identiteitscrisis omdat haar lijf en de verwachtingen van haar ouders tegenstrijdig waren. Ze werd uit huis gekickt, kwam in Pattaya terecht, liet zich lichamelijk ombouwen tot vrouw en werkte jaren in de bars. In de bars ontwikkelde zij een drugsverslaving. Na een aantal jaren ontdekte zij dat ze HIV had en zocht uiteindelijk hulp. Ze leerde God kennen en ontdekte Zijn onvoorwaardelijke liefde. Ik was zo trots op haar! Stond ze daar voor 90 vrouwen en ladyboys huilend te vertellen dat ze geen man meer nodig heeft, want ze heeft Jezus. Haar getuigenis heeft enorme impact gehad op de ladyboys die avond. Sammy, een van de ladyboys en tevens Engelse les student, kwam aan het eind van de avond naar me toe voor gebed. Ze begon te huilen en zei ondertussen dat ze toch echt heel gelukkig is. Deze mensen hebben zolang een masker opgehad en zijn zo gebroken dat het moeilijk voor hen is om ons een kijkje te geven in hun harten. God bestaat niet? Kom een weekje langs in Pattaya en luister naar de getuigenissen van de barvrouwen en van de ladyboys!

Pijnlijke dieptepunten waar mijn oordelen de ander om de oren vlogen waren er ook. Een daarvan was een van de outreachavonden. Ik ging op pad met Pi Tum. Deze vrouw spreekt nauwelijks Engels en een outreach met haar betekent vooral dat ik naar een gesprek in het Thais luister en er biddend naast zit. Zo ook deze keer. Het gaf mij de kans om eens goed te observeren wat er om ons heen gebeurde. Een outreach in Soi 6 in een gesloten bar. We zaten achterin dus ik zat achter de vrouwen en zag precies wat er gebeurde. Kennelijk een bekende plek, want de mannen kwamen met grote hoeveelheden naar binnen. Ik keek zo kwaad dat het onmogelijk aantrekkelijk moet zijn geweest voor deze mannen om ook maar enigszins contact te maken. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven. De vrouwen worden beoordeeld op alles wat los en vast zit. Onderling wordt lachend besproken dat de een betere blowjobs kan geven dan de buurvrouw. Vervolgens adviseert groep a, groep b dat je er ook gerust twee kunt bestellen voor een trio omdat ze in deze bar zo goedkoop zijn. Ruig grijpt een van de dronken mannen het decolleté van een van de ladyboys vast en legt de ladyboy uit dat hij haar nooit zou 'nemen' omdat haar borsten aanvoelen als stenen. Wanneer er een groep knappe dertigers bier over een van de vrouwen heengooit  en haar vastpakken is voor mij de maat vol. Zonder haar reactie af te wachten zeg ik:'Pi Tum, we gaan, NU.' 

Een paar dagen later maak ik deel uit van een van de teachings tijdens de XP conferentie. Het onderwerp is mensenhandel gericht op de kinderen in Thailand en Cambodja. XP ondersteunt een team die samenwerken met de overheid, de politie en verschillende opvanghuizen voor deze arme schepsels hebben opgericht. Wat een leed! Ik luister hoe er in Pattaya wordt gehandeld. Ik hoor hoe de kinderen door hun familieleden worden verkocht en wat er gebeurt. Deze familie zijn vaak arm en de familieleden verslaafd waardoor het gezinsinkomen onvoldoende is. Tot mijn grote schrik hoor ik dat er in Pattaya een speciale wijk is voor pedofielen. Wat er na middernacht gebeurd op Walking Street. De kinderen worden gedrogeerd waardoor ze de hele nacht door kunnen. Ik heb ze gezien, maar heb dit nooit eerder beseft. De kinderen worden opgesloten, zijn ondervoed en worden zo vaak gedrogeerd dat ze afhankelijk worden van speed. Onvoorstelbaar dat die kleine schepsels zo lijden. Zo hoor ik over de meisjes die op straat dansen voor geld, maar zo 'getraind' worden dat zij buitenlanders meekrijgen. Het team vertelt verder. Een ander voorbeeld is een Thais jongetje wiens stembanden hardhandig zijn verwijderd waardoor hij niemand kon vertellen wat er is gebeurd. Hij werd gedwongen om op straat te bedelen. Omdat deze kinderen gedrogeerd worden en ondervoed zijn hebben ze onmogelijk een keuze om anders te doen dan mee te werken. Ik wordt misselijk wanneer ik een verhaal hoor over een Cambodjaans gehandicapt meisje dat thuis werd vastgeketend. Gehandicapte kinderen worden in de Cambodjaanse cultuur niet geaccepteerd. Vader en moeder zijn uit beeld. De heroïne verslaafde oma 'verhuurt' haar kleindochter voor geld. Dat komt er op neer dat haar mannelijke buren en overburen geregeld bij het meisje aankomen en het team het meisje voortdurend naakt thuis aantreffen. De hele zaal is in tranen. Ik zit tussen allemaal onbekenden, maar we troostten elkaar nadat we verschillende foto's en filmpjes zien en het leed te overweldigend voelt.

's Avonds lig ik huilend in mijn bed. Het was even genoeg vandaag. Hoe krijg ik het ooit voor elkaar om deze daders te zien zoals God hen ziet. Hen niet te beoordelen, de mannen in de bars niet te beoordelen en ook hun gebrokenheid te zien? Ik bid voor nieuwe toetsingen waar het mij beter lukt om niet te snel te oordelen en te leren om geduld te hebben met de ander. Zou dit onderdeel zijn van mijn 'schoonmaakperiode'? Zoals Jim zo mooi vertelde. Een ding is zeker, mijn hart wordt hier in alle opzichten opnieuw gevormd en dat ervaar ik als een bijzondere zegen van onze Hemelse Vader.