9. The Testing of Faith

Lieve lezer,

Een van mijn favoriete cabaretiers voerde enige tijd geleden een prachtig toneelstuk op. 'Lekke Lukas' is een van zijn alombekende personages waar ik mij echt mee verbonden voel. Lukas en ik hebben weinig overeenkomsten, behalve dat we om de haverklap 'ik moet pissen' roepen. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik meer tijd in het toilet doorbreng dan waar dan ook. Mijn blaas is net een vergiet, dus weinig anders kan ik niet. Dit zal voor degenen die mij kennen dan ook geen nieuwtje zijn. Lukas valt echter in het niets bij wat ik presteer de afgelopen dagen. Er gaat een virus de ronde, dus om de beurt zijn we ziek, zwak en aan de diarree. Wat een woord. Ik kan niets minder charmant bedenken dan het woord diarree. Afijn, Nels ligt vandaag op bed. Het idee dat ik vier maanden in Thailand zou kunnen rondhobbelen zonder ziek te worden is verleden tijd. Het geeft mij, tussen alle wc-beurten door, de mogelijkheid om weer eens een blog te schrijven. 

Afgelopen dagen was het een kunst om de juiste balans te vinden. Nu Nella, de directeur van Tamar, tijdelijk in Nederland zit, is het belangrijk dat wij als team een eenheid kunnen vormen. Pas nu besef ik eigenlijk wat er allemaal gaande is in het centrum, wat er moet gebeuren en wat een grote verantwoordelijkheid dit eigenlijk vergt. Om die eenheid te kunnen blijven vormen leek het wijs om hierover met elkaar in gesprek te blijven. Eenheid ter ondersteuning van elkaar en omdat God het van ons vraagt. Over eenheid gesproken; afgelopen zaterdag werkte ik in the bakery. Iedere dag komt er een oude, gespierde,  over the top gebruinde man binnen. Het is een man waarbij ik echt een onderbuik gevoel heb. Zo ook afgelopen zaterdag. Terwijl hij binnen kwam groette hij een van de Tamarmeiden. Hij benoemde dat hij haar gemist had en streelde haar gezicht. Ik was hier niet bij, want ik stond in de keuken. Even later kreeg ik dit bericht, waarop ik het idee kreeg dat ik hem een beetje in de gaten moest houden. Ik bleef in de buurt. Toen wij vervolgens even wegliepen en hij alleen was met de Tamarvrouw zag ik door het raampje dat hij foto's van haar maakte. Tsja, dit riep de leeuwin in mij naar boven. Opzouten kerel, dacht ik. Dus liep ik naar hem toe en vroeg hem waarom hij foto's aan het maken was. Hij schrok en gaf aan dat hij haar gemist had en vervolgde met:'je denkt toch niet dat ik slechte bedoelingen heb?' Hierop reageerde ik met:' ik wil alleen voorzichtig zijn'. Ik vertrouw deze man voor geen meter, omdat het op een stiekeme manier ging. Toen ik de Tamarvrouw hiernaar vroeg in de keuken gaf zij aan dat ze deze man niet goed kent en het ook niet prettig vond. Aangezien ze 15 is, moest iemand het zekere voor het onzekere nemen. De man was weg toen ik terugliep. Nu blijkt dat hij vandaag kwaad tekeer is gegaan tegen een van de andere vrijwilligers en zich veroordeeld voelde. Hij wil me nooit meer zien en gaf aan dat ik blij moet zijn dat ik nog leef. Over eenheid gesproken: het hele team kwam in opstand en stond compleet achter mij. Morgen werk ik er gewoon weer. Wie weet komen de taekwondolessen nog goed van pas.

Het was mijn beurt om de meeting te leiden, dus heb ik de knuppel in het hoenderhok gegooid. Hoe ervaren we het team momenteel? Wat zou je graag willen veranderen? Hoe kunnen we verschillen overbruggen en welke afspraken kunnen we maken? Best spannend met allemaal vrouwen bij elkaar. We hebben elkaar immers niet uitgekozen, maar hebben wel met elkaar van doen. Het was een bijzonder gave ontmoeting! We sloten positief af door ieders positieve kwaliteiten te benoemen. Ik realiseerde mij tijdens dit rondje dat ik nog steeds wel gevoelig ben voor dat stukje bevestiging. Manouk wees mij hier later op. Dat was pijnlijk, maar zo leerzaam. Juist omdat er zoveel verschillen aanwezig zijn leer ik zoveel meer over wie ik ben en wie ik wil zijn. Wat mij vooral is bijgebleven zijn de woorden:'je bent een fixer.' 'God heeft je ogen gegeven om de pijn van een ander te kunnen zien en voelen.' Dat was raak.

Een van de dingen wat niet te fixen was deze week, was mijn visa extend. De immigratiedienst heeft mijn extend geweigerd waardoor ik eind deze maand verplicht het land uit moet. Dat was een flinke (financiële) tegenvaller. De tweede tegenvaller was dat het erop leek dat ik alleen moest. Ook ben ik niet goed in veranderingen. Cambodja leek de goedkoopste optie, maar ik zag het niet zitten om daar alleen naar toe te gaan. Doordat ik meer ministries heb leren kennen en mij meer bewust ben van de ellende daar, besefte ik dat ik even genoeg bagger heb gezien en gehoord. Het potje was even helemaal vol. Ook realiseerde ik mij dat ik behoorlijk moe ben. Na een goede nachtrust en een belletje met moeders(wat zijn ze toch eigenlijk waardevol hè!?), heb ik het even laten bezinken. Uiteindelijk is alles weer goedgekomen. Manouk en ik vertrekken volgende week voor een paar dagen naar Maleisië. Bij terugkomst ontvang ik een 30-dagen stempel, zodat ik nog tot eind april in Thailand kan blijven. Stiekem wel een beetje spannend, dus bidden jullie mee?

Terug naar de meeting. De woorden van Joanne kwamen echt binnen. Ik nam de tijd om te kunnen voelen wat dit nu eigenlijk met mij deed. Een fixer heelt de dingen graag. Een doener. Als je iets ziet dat gebroken is, doe je er wat aan. Je pakt aan en zet je volledig in voor dat wat gerepareerd moet worden. Is het zo simpel? In een vervolggesprek met Joanne luchtte ik mijn hart. Wat doe je als je potje vol zit? Wanneer de problemen groter zijn dan jij met je daden aankunt? Ik was in tranen, want ik realiseerde mij voor het eerst dat ik zo inderdaad naar deze wereld kijk. Wanneer ik door Soi 6 loop is de gebrokenheid zo pijnlijk voelbaar. Dit klinkt voor jullie als lezers wellicht wat apart, maar wanneer ik met een persoon over hun problemen spreek ben ik soms zo nabij dat ik de pijn eigen maak. Daar is niets professioneel aan. Sterker nog, de gemiddelde hulpverlener zal je zeggen dat je het vak niet volhoudt wanneer je geen afstand leert bewaren. Maar wat doe je als dat onderdeel is geworden van wie je bent en het ook heel veel moois oplevert? Joanne vroeg door. Wat ik deed? Met Jan en alleman in gesprek over je roeping. Weer doen dus? Net zolang praten tot ik weer weet wat ik eraan kan doen. Hoe langer ik sprak, hoe kleiner ik mij voelde. Joanne zei:'Wordt het niet eens tijd dat je God Zijn werk laat doen en stopt om het allemaal in je eigen houtje op te lossen. Heb je eigenlijk wel genoeg geloof en vertrouwen dat Hij dat prima zelf kan? Wow Joanne, kan het iets subtieler? Weer raak. Mijn hart werd nederig. Was ik daarom zo moe en uitgeput? Ik geloof dat God mij op mijn plaats zette, precies op de plek waar Hij mij wil hebben om compleet afhankelijk van Hem te worden. Ik zeg niet dat ik dat leuk vindt, maar ik geloof wel dat het goed is. 

Mijn aanstaande schoonvader reageerde op mijn vorige reisverhaal met een prachtig bijbelgedeelte. Wat klinkt dat leuk hè, aanstaande schoonvader. Even een kleine omweg; vriendlief en zijn aanhang bieden geweldige ondersteuning nu ik hier ben. Net zoals mijn thuisfront. Dat is echt heel waardevol en helpt mij de dingen te doen die ik moet doen. Wanneer de liefde van je leven aan de andere kant van de wereld zit is dit af en toe echt wel even slikken en geen appeltje eitje. Ik zie het verdriet, maar hoor geen geklaag. Weet dat ik jullie mis, dit veel voor mij betekent en ik des te meer besef hoeveel ik van jullie houd. Jullie doen het geweldig!

Terug naar het bijbelgedeelte. Naast mijn aanstaande schoonvader, ging de teaching van Team Nancy uit Californië hier ook over en  kreeg ik als klap op de vuurpijl dezelfde week ook nog een bijbelstudieboek in mijn handen gedrukt over hetzelfde gedeelte. Hoeveel bevestiging wil je krijgen? Dus opende ik mijn bijbel. Mijn internationale studiebijbel. Gekregen van pa en ma vlak voordat ik naar Oxford vertrok. Voorin staat:'April 1st 2007, Read me every day! Je vader en moeder.' Mooi hè!? Ik had de tijd vandaag, dus las ik James:chapter 1-5. Wat een prachtig bijbelboek eigenlijk. Deze man was een bijzondere apostel. Mijn bijbelstudieboek leert me dat de beste man in eerste instantie niet in Jezus geloofde, Hem uitdaagde en Zijn missie verkeerd begreep. Later werd hij een vooraanstaande man in de kerk.  Hij was een van de weinigen die Jezus mee heeft mogen maken na zijn opstanding, Paulus noemde hem de pilaar van de kerk(Galaten 2:9) en hij was een van de leiders van een belangrijke raad in Jeruzalem. Lees het eerste hoofdstuk eens. 

Ik lees het eerste hoofdstuk en raak diep ontroerd. Ik zie deze periode echt als een test. Is dat mijn doel geweest? Nee. Nu het einde in zicht is besef ik mij dat deze reis het waard is geweest om dichter bij God te komen. Om Hem op een nieuwe en andere wijze te leren kennen. Ik besef mij dat Hij zoveel van ons houd, zo geduldig met ons is en ons zoveel te bieden heeft. Als dat het enige is geweest wat is gelukt in Pattaya is dat voldoende en mij bijzonder waardevol. 

Ik luister het lied:'Deep in love with you van Michael W. Smith' en lees verder in hoofdstuk 5:7. Daar staat:'Be patient, then brothers, until the Lord's coming. See how the farmer waits for the land to yield it's valuable crop and how patient he is for the autumn and spring rains. You too, be patient and stand firm, because the Lord's coming is near. God is aan het werk met Pattaya en er komt een dag dat alle ellende hier voorbij is. Dat geeft mij hoop en moed om mijn geloof in Hem te gebruiken voor de daden die daarbij horen. Dus tot die tijd gaan wij door met ons werk hier, bidden we om Zijn kracht en blijf ik geloven dat er hoop is voor ieder leven hier. Het bijbelgedeelte belooft dat moeilijke tijden ons testen, maar dat ons geloof versterkt zal worden. 

Ik grinnik, Pi Jim komt naar mij toe. Heel ernstig zegt ze na mijn laatste toiletbeurt dat het toch echt tijd wordt voor een ziekenhuisbezoekje. U moet weten, beste lezer, dat er hier nogal snel geroepen wordt dat je maar het ziekenhuis moet. Net alsof ze in het bezit zijn van een tienrittenkaart. Gelukkig zijn ze voorzichtig. Ik duik mijn bed weer in en besef mij dat ik vandaag van water en brood leef. Gelukkig kan ik daar wel wat aan 'doen.' Op naar mijn laatste paar weken bij Tamar.