1. Moed is het niet het ontbreken van angst, maar weten dat iets anders belangrijker is dan angst

Lieve lezer,

Allereerst wil ik je hartelijk bedanken. Mede door jouw financiële en emotionele steun, is het voor mij mogelijk om mijn droom waar te maken. Ik kan je niet uitleggen hoeveel dat voor mij betekent!

Over enkele dagen is het zover, volgende week donderdag vertrek ik voor 3,5 maand naar Pattaya, Thailand. Verschillende mensen hebben mij de afgelopen maanden gevraagd waarom ik aan deze reis begin en wat ik er van verwacht. Ik hoop dit in mijn eerste reisverhaal enigszins te omschrijven.

Als zeventienjarig meisje vertrok ik, samen met mijn vader, in het najaar van 2007 naar Oxford om daar 5 maanden te wonen en te leven. Het hele idee van deze reis was om mijn engels te verbeteren, want dit was zeker niet mijn sterkste kant op de middelbare school. Wellicht had dit te maken met de docent die benoemde dat ik een caviakop had. Je kunt het de beste man niet kwalijk nemen, want met een beugel zo groot als het sterrenstelsel, een strak getrokken haardoes en twee subtiele gel- plukjes kwam dit beeld aardig overeen. Terug naar mijn verhaal. Pa en ik brachten mijn eerste weekend in Oxford samen door. Op de dag van zijn vertrek bezochten we één van de diensten in ‘Christ Church Cathedral’. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik de hele dienst heb gehuild en niet meer op kon houden. Overigens had dit geen enkel verband met 16 jochies die zo hoog konden zingen, dat ik mij afvroeg of hun keel werd dichtgeknepen. Enkele uren later zat ik alleen in een klein kamertje, mijzelf de vraag stellend waar ik in vredesnaam aan begonnen was en waarom ik dit zo nodig ‘moest’ van mijzelf.

Het was de beste beslissing ooit en een prachtige periode die mij in alle opzichten heeft gevormd. Het was daar, waar ik in aanraking kwam met de gemeente van St Aldates. De visie die zij nastreven is: ‘to be a house of prayer for all nations’. Ik verbond mij met een international group die eens in de twee weken bij elkaar kwam om met elkaar te genieten van worship en bijbelstudie. Een dag voor mijn vertrek bad de groep voor mij. Ze profeteerden over mijn leven. Er werden dingen uitgesproken die nu steeds meer duidelijk beginnen te worden. Weer zo’n ‘tranen met tuiten moment’. Jankend het land in en jankend het land uit. Dat maakt voor Engeland trouwens geen verschil, want met een zeeklimaat zijn ze die natte bende wel gewend.

In de afgelopen jaren heb ik tijdens het studeren veel mogen leren over wie ik ben, wie ik niet ben, wie ik wil zijn en ben ik in aanraking gekomen met mijn diepste gevoelens en verlangens. Soms waren deze momenten zeer pijnlijk, soms bevrijdend en op andere momenten weer gelukzalig. Ik leerde de regel dat je niemand verder kunt helpen dan waar je zelf bent, en daar geloof ik nog steeds van harte in.

Vrouwenhulpverlening is iets wat mij bijzonder boeit. Ook groeit er een droom in mij om geloof en hulpverlening te kunnen verbinden. Hoe mooi zou het zijn als beiden gebruikt kunnen worden om vrouwen te bemoedigen zodat het dagelijks leven wat meer te dragen is. Want laten we eerlijk zijn, het stormt af en toe behoorlijk in ons leven.

Eén van die stormen is onrecht. Iets waar ik als mens slecht tegen kan en iets waar, mijns inziens, teveel van aanwezig is in deze wereld. Toen het Tamar Centrum op mijn pad kwam, ontdekte ik dat er in de wereld van deze (jonge) vrouwen veel onrecht aanwezig is. Dit raakt mijn hart. Het raakt mij ook dat deze vrouwen geen besef lijken te hebben van Gods Vaderhart en Zijn liefde.  Daarom wil ik mij graag inzetten en mijn studie gebruiken, om een verschil te maken in de levens van deze vrouwen. Om hen, soms heel praktisch, te laten zien dat er hoop is.

Ik zie het als een opwindende en vreugdevolle reis om ernaar te jagen de vrouw te zijn die God wil dat ik ben. Ik geloof dat deze reis onderdeel is van Zijn plan en ik weet zeker dat ik heel veel ga leren. Ik hoop deze reis ook te gebruiken om mijzelf uit te dagen. Meer te leren om geduld te hebben met de ander, niet te snel een oordeel te vellen en ook te ontdekken wat ik na mijn reis kan doen met mijn dromen en verlangens.

Ik heb in het afgelopen halfjaar geleerd dat ik meer om mij heen moet kijken. Wanneer ik de bijbel lees, lees ik verhalen over moedige vrouwen. Ieder met een eigen verhaal. Net als in de huidige maatschappij. Dan heb ik het niet alleen over vrouwen die de wereld over reizen en op conferenties spreken, maar dan heb ik het over de dappere gescheiden vrouw die van de bijstand leeft en waakt over haar drie kwetsbare kinderen, over de vrouw die na haar auto-ongeluk lichamelijk minder kan en over de alleenstaande vrouw die haar talenten heeft gebruikt in haar werk, maar nu oud en eenzaam wacht tot dat haar Hemelse Vader haar tot zich neemt.

Toen ik geboren werd kreeg ik de naam: Nelske Esther Jonker. Het bijbelboek Esther is altijd een van mijn lievelingsbijbelgedeelten geweest. Esther was een moedige vrouw die haar vertrouwen in God boven haar angst plaatste in het belang van haar volk. Ik wil graag zijn zoals zij. Een moedige vrouw naar Gods hart.

Daarom dit eerste reisverhaal. Daarom deze reis. Daarom ook dat ik je graag mee wil nemen op reis door middel van deze verhalen.

Ga je mee?