2. When you feel like you’re drowning in life, don’t worry because your lifeguard walks on water.
13 januari 2013 - Pattaya, Thailand
Lieve lezer,
Afscheid nemen is nooit mijn ding geweest. Ik vind het een lastig iets en het maakt me verdrietig. En dus zat ik huilend in de gate te wachten tot ik mijn vliegtuig in kon. Ik voelde me net een klein kind en al mijn moedige voornemens waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Na een paar minuten ontdekte ik dat er een jonge meid, Manouk, voor mij zat die ook alleen was. Al snel raakte we aan de praat. We hebben samen gevlogen en tijd doorgebracht in Parijs, de tussenstop. Dat was heel fijn en prettige afleiding. In de vlucht van Amsterdam naar Parijs zat ik naast een man die 4 maanden rond ging reizen in Azië. Toen ik hem vertelde dat ik het een kunst apart vond om mijn koffer maar 23 kg te laten wegen, lag hij compleet in een deuk. Waarschijnlijk had dit te maken met het feit dat zijn tasje maar 10 kg weegt. Andersom vond ik het verbazingwekkend dat hij jaarlijks zonder vrouwlief vier maanden door Azië reist. De tweede vlucht was minder ontspannend en gezellig. Ik hield hele betogen tegen mijn Franse buren, maar al snel bleek dat ze geen woord begrepen van mijn woorden zee. En dus was er stilte. Helaas deed ik geen oog dicht en was ik te moe om ook maar ergens mee bezig te zijn. Toen nam de spanning enorm toe. In het vliegtuig stelde ik mij zo voor dat God vast hoofdschuddend en glimlachend op mij neer zou kijken en zou denken, ‘dat arme ding maakt zich weer veel te druk’.
Eenmaal in Bangkok aangekomen nam ik afscheid van Manouk en kocht ik een kaartje voor de bus richting Pattaya. Assertiviteit is iets wat je hier hard nodig hebt. In Bangkok betaalde ik als enige vrouw in de rij meer voor mijn buskaartje, drong zowel een Rus als Indiër voor en werd ik pas geholpen toen ik kwaad werd. Gelukkig kan ik heel boos kijken na een zodanige reis, dus je komt er samen vanzelf wel uit. In de bus raakte ik aan de praat met een man uit Oslo die naar Pattaya vertrok om mee te doen met een Thaise golfwedstrijd. Toen ik vertelde over het Tamar Centrum, vertelde hij over een boek dat hij onlangs had gelezen over prostitutie. Hij kon me er veel over vertellen en was erg behulpzaam. Hij vertelde me waar ik uit moest stappen, wat fijn was, want Pattaya is veel groter dan ik mij had voorgesteld. Als ik terug kijk op mijn reis zie ik het als een vette knipoog van God. Ik was geen enkel moment alleen
Eenmaal aangekomen in Pattaya werd ik opgehaald door Kristy, mijn contactpersoon hier. Kristy zit hier voor een jaar en komt uit Australië. Vermoeit en overweldigd door alle nieuwe indrukken, zette ik mijn koffer op de grond in mijn ‘nieuwe kamer’. Kristy bood mij aan om even bij te slapen en bij te komen, zodat we de volgende dag samen de stad konden verkennen. Het idee om alleen in die kamer te zitten maakte me doodsbang. Ik vroeg of ik met haar mee kon naar één van de locaties, om de vrouwen te ontmoeten. Na een douche(lees een grote ton met water en een bakje) en in frisse kleding liepen we door de hitte naar ‘the bakery’. Ik ontmoette een aantal vrouwen en Renate, een Nederlandse vrijwilliger hier. Ik ben heel blij met haar. Ze neemt mij een beetje onder haar hoede, wat op dit punt heel erg prettig is. Rond vijf uur ben ik naar bed gegaan. De hitte, de stad, nieuwe geluiden, nieuwe geuren, alle nieuwe ontmoetingen en een nieuwe kamer werden me even teveel. Dit was het ik-stort-nu-in moment. Ik was helemaal in tranen en begon te twijfelen of ik wel dapper genoeg was om dit avontuur aan te kunnen. Een paar uur later werd ik wakker van de vrouwen die bezig waren met een worshipnight. Ik sloot mij aan en luisterde naar aanbidding in het Thais. Ik voelde me met hen verbonden door het idee dat we dezelfde God aanbidden. Dat was een fijne gedachte.
Mijn eerste dag als vrijwilliger in Pattaya is een feit. Tussen de Engelse lessen door hebben we even geluncht. Terwijl ik genoot van mijn eten, keek ik naar een Thaise massage. Overigens lijkt dit schouwspel meer op een wurging dan iets waardoor ik zou kunnen ontspannen. Iets waar ik wel behoefte aan heb, want mijn lijf en vooral mijn buik zijn een beetje van slag. De tijd zal het leren.
Ook ontmoette ik deze dag een groep andere vrijwilligers die hier voor een maand zitten. Een paar Canadezen en een paar Amerikanen. Een leuke groep, waar Renate en ik op dit moment het een en ander mee ondernemen. Gisteren hebben we de stad enigszins rondgelopen. Opvallend is dat er grote verschillen zichtbaar zijn. Dichtbij het strand bevinden zich grote winkelcentra, maar achter het huis waar ik woon vind je sloppenwijken. Het plan was om vervolgens samen te eten in ‘the big C’, een groot winkelcentrum met restaurant. Het bijzondere is dat uiteten gaan meestal goedkoper is dan zelf iets koken. Deze plek is dus op mijn lijf geschreven, aangezien mijn voedsel meestal aanbrand als ik er iets van probeer te maken.
Terwijl ik even terug liep naar mijn kamer werd mij gezegd dat ik mee mocht eten. Door het gebrekkige Engels, klinkt dit meestal als een bevel. Ik heb er trouwens ook een bijzondere naam bijgekregen: ‘Nelshkaaaaa’. Ik probeer er nog aan te wennen. Ik woon overigens in ‘the nursery’. Dit is een opvang waar de kinderen van de Tamar vrouwen worden opgevangen. Er is hier altijd leven in de brouwerij en ik ben omringd door schattige, kleine babyborn’s. Het is wennen, maar ik geniet van het feit dat veel gebeurd en ik op deze manier veel in contact kom met de vrouwen. The nursery is namelijk een soort ontmoetingsplek waar de vrouwen elkaar dagelijks ontmoeten. Terug naar het eten. Alles wat op tafel(lees de grond) lag was nieuw. Na wat voorzichtig proeven heb ik de grote stap toch gewaagd. Het aanbieden van eten betekent hier dat iemand een vriendschap met je probeert te sluiten. Het is een zekere gastvrijheid die je niet zo snel weigert.
In de avond ben ik met Renate naar de stad gelopen. We hebben samen door ‘walking street’ gelopen, de belangrijkste straat waar veel prostitutie plaatsvindt. Ik was geshockt door alles wat ik zag. Stel je een lange straat voor, vol met bars, restaurants, discotheken en een menigte mensen. Het krioelt daar van vrouwen en mannen die zich zo sexy mogelijk kleden. Die, op hun eigen manier, proberen je aandacht te trekken. Opvallend was ook dat hier veel gay bars zijn en veel mannen die zich kleden als vrouw. Dit gaat erg ver. Ik heb mij laten vertellen dat zij hun penis afplakken met tape. Om de zoveel meter krijg je een geplastificeerd a4 onder je neus gedrukt met alle mogelijke standjes, in de hoop dat je meegaat en gebruik maakt van hun diensten. Deze belangrijkste straat is een van de vele plekken waar het leven alleen om seks en geld draait. De toeschouwers lopen vermakelijk door deze straten alsof er een bezoekje gebracht wordt aan de dierentuin. Het is echt onwerkelijk wat je ziet. Ook vaders met buggy’s lopen hier rond, alsof deze manier van leven de normaalste zaak van de wereld is. De realiteit ging ver boven mijn, van te voren bedachte, ideeën uit. Vanbinnen voelde ik vooral veel boosheid naar boven komen. Weg tweede voornemen. Gelukkig heb ik nog tijd om hier mee bezig te kunnen zijn.
Vandaag is het zondag. Vanmorgen heb ik twee diensten bezocht in twee verschillende hotels. De eerste dienst is een internationale dienst waar Engels de voertaal is. De tweede is een Thaise, waar alle Tamarvrouwen ook naar toe gaan. In deze diensten heb ik rust en vrede mogen ervaren. Het gaf me hoop en moed om te proberen anders te kijken naar deze stad, naar de prostituees en naar de sekstoeristen. Hoop voor een gebroken wereld!
K zit in de trein onderweg naar Apeldoorn en k las j verhaal, mij viel gelijk op dat j alles beschrijft wat j moeilijk vind en wat j niet zo goed kunt, maar toen ik het las viel mij op dat jij (zonder dat j het zelf doorhebt, denk ik) heel makkelijk contact legt met mensen! Zo lul j met die wat aan op het vliegveld met die wat aan in het vliegtuig! En ga zo maar door!!
Bekijk het is positiever meisie!!! Kop op, je kunt het allemaal wel, en niet wanhopig gaan worden maar gewoon gaan geniete daar!! Je maakt zoiets misschien nooit meer mee!!
Ik denk aan j!! Kus j grote lompe broer!!
we hebben je verhaal met z'n vieren gelezen aan de eetkamertafel. We zijn onder de indruk van je verhaal. Het doet ons goed om te zien dat je een beetje begint te wennen. Zo te lezen is het heel goed te begrijpen dat de werkelijkheid totaal anders is dan wat je je van tevoren voorstelt. Fijn dat je mensen om je heen hebt die voor je zorgen.
Dikke knuffel van ons allemaal & Noor
wat laat je veel emotie ,kwetsbaar durven zijn, maar.......vooral moed en lef hebben aan ons zien in jouw verhaal.
Je bent een avontuur aan gegaan, terwijl je nooit van te voren weet hoe en wat voor uitwerking dat op je zal hebben. Mooi om te lezen hoe je God nodig hebt en voelt in je leven. Sla al die molecuultjes maar goed op in je ziel. Je lieve broer verwoordde het zo mooi.Grijp deze kans, misschien is het éénmalig.
Wij stellen ons huis,warme haard , eettafel en een luisterend oor beschikbaar open voor Ru deze periode in het bijzonder.
Mooi toch he dat je zo ver weg en tegelijkertijd ook elkaars hart kunt raken met wat je meemaakt.
Hier alles goed, loopo wel weer te krukken helaas en weet vrijdag wat meer na bezoek Maartenkliniek.
Lievie, maak er wat moois van.
Dikke knuffel uit het VINKENEST lfs Claar
Heb genoten van je verhaal en zie uit naar de volgende.
Liefs, Rian
Bedankt voor je mooie reisverhaal. Helemaal zoals ik je ken. Inderdaad wat je broer zegt: je kletst wat met die en met die. En je redt het wel,beslist. Met Gods hulp. En gun jezelf ook tijd om te wennen aan alles.Het is nogal niet niks,deze onderneming. petje af!!
Verder heb ik wel eens in Amsterdam over de wallen gelopen met een groepje mensen en me geschaamd een Hollander te zijn. Want ook daar kreeg je het idee dat allerlei toeristen alleen maar daarvoor komen. En alle Hollanders misschien wel zien als horend bij zo'n manier van leven. vreselijk.
Maar in Thailand is het waarschijnlijk nog erger. Sterkte met je werk daar. Gods nabijheid toegewenst.
Liefs Ria Horst.
Leuk om van je te lezen! Wat maak je al veel mee de eerste dagen zeg! Gezien de foto's op fb lijkt het me daar heerlijk, het strand, de zon etc.
Er gaat vast een hele wereld voor je open daar, succes met het vewerken van al die nieuwe informatie! Kop op, en probeer ook van dat mooie strand/weer te genieten!!
Liefs Lotty
Goed om je verhaal te lezen. Je maakt al heel wat mee. Wat een indrukken! Neem de tijd maar om ze een plekje te geven. We leven met je mee en bidden voor je.
Liefs,
ome Henk en tante Netty
Erg onder de indruk van je verhaal wat maak je al veel mee in een paar dagen tijd maar je gaat het zeker redden daar met je spontane sociale karakter liefs Marije
Wat mooi om je verhaal te lezen, helemaal zoals ik je de laatste maanden heb leren kennen.
Je maakt zo gemakkelijk contact, daarom denk ik dat je het helemaal gaat redden daar. Al de moeilijke dingen die je ziet en mee maakt mag je bij God brengen. Dat gaat er voor zorgen dat je kunt zien dat achter al die erge dingen verwonde mensen zitten. Ik ben benieuwd wat je allemaal gaat doen en daardoor kunt betekenen voor de mensen daar.
Liefs Joke
blijf dichtbij Jezus, Hij zal je leiden in elke situatie.
groetjes Willem.
Ik herken dit zo! Overweldigend is de stad hé ik weet nog dat ik na aankomst ook helemaal kapot was en de eerste dag was ook erg intensief en spannend. Maar je komt op een gegeven moment in een routine je leert mensen beter kennen en je kunt ook meer veiligheid en vertrouwen creeeren om je heen! Je bent een topmeid hoor! Keep on going :-) Je kan me altijd eens skypen ''verpleegsterkristi'' om eens te praten. Heb je mijn neef al ontmoet? :-) Dikke knuffel!
Het is nu echt begonnen,wat een verhaal! Zoveel nieuwe indrukken, begrijp heel goed dat je even 'van slag bent' maar wat sla je je er moedig door heen (ben het ook helemaal met Derek eens btw) Geef jezelf de tijd om te wennen, fijn dat er mensen zijn die je daar opvangen en je een beetje weg wijs maken. Heel veel succes topper!
Veel liefs xxx Wil
Je hoeft je geen zorgen te maken want onze God IS trouw! 1 kort 1:9
Liefs van Marjolein
Anne-Marie
Door alle nieuwe ervaringen, ben je voor je gevoel waarschijnlijk al een half jaar op pad. Geniet ondanks deze spannende nieuwe indrukken van de kleine dingen om je heen en weet dat God voor je uit gaat.
Om met de lijfspreuk van Ruben en mij af te sluiten:
'Fear can hold you prisoner; Hope can set you free'
Liefs & zegen,
Jos en Nathalie
19 januari 2013
Nelske,
Wat een mooi en moeilijk werk waar je nu mee bezig bent! Het lijkt mij ook moeilijk om gedoseerd te geven waarvan je zelf zoveel hebt. Vaak bestaat de kunst van geven voor het grootste deel uit luisteren. Als ik lees wat je meemaakt, als je met een outreach team op stap gaat, denk ik dat in sommige gevallen ook je eigen hart mee huilt. Toen Jezus hier op aarde was maakte Hij veel mee. Hij deelde dit in zijn gebed met Zijn Hemelse Vader. Diezelde Vader is er nu ook voor jouw, altijd waar je ook bent. Ik bid als vader ook met je mee.
Ik ben trots op je!
Coos