3. Als je honderd mensen niet kunt helpen, help er dan eentje (Moeder Teresa)

Lieve lezer,

Mijn eerste week in Pattaya zit er al weer op. Dat betekent dat mijn eerste week in Thailand is voltooid. Mocht je, je afvragen of ik nog leef… het antwoord is ja! Ik probeer iedere dag even kort te noteren wat er is gebeurd, want het voelt alsof ik hier al een tijd zit. Langzaam aan begin ik te wennen.

Maar voor ik losbarst, wil ik graag eerst even wat kwijt. Ik wil jullie via deze weg heel hartelijk danken voor al jullie reacties op mijn reisverhalen. Al die lieve woorden voelen bemoedigend en ik krijg er nieuwe energie van. In mijn dagelijkse leven hier, is het prettig om zo nu en dan jullie woorden eens door te lezen. Ik kan helaas niet op ieders reactie persoonlijk reageren, maar weet dat ik het enorm waardeer. Mocht je nog niet gedeprimeerd zijn door de kou en de sneeuw, dan is mijn verzoek of jullie vooral door willen gaan met die ‘zonnige’ berichtjes. Mijn dank is groot!

Afgelopen maandag was ik vrij. Relaxter kun je dus niet beginnen. Is het elke dag zo? Nee, een schrale troost aangezien jij een fortuin aan mij hebt uitgegeven haha! Maandag is mijn vaste vrije dag. Nu mijn werkweek erop zit begrijp ik dat je die dag nodig hebt om bij te tanken en even los te komen van het leven hier. Maandag hebben we samen met het DTS Team uit Amerika en Canada een bezoekje gebracht aan Koh Larn, een eiland dat voor de kust van Pattaya ligt. Voor 30 baht (90eurocent) kun je met de boot heen en weer. We hebben genoten van het prachtige eiland, de zon, het strand en de zee. Overigens was een grappig feit dat Renate en ik de enige waren die niet kuis genoeg gekleed waren. We waren de enige twee in bikini. Gelukkig wemelt het daar van de Russen, dus vielen we niet zo op.

De volgende dag was mijn officiële eerste werkdag en die begon ik in ‘ the nursery’. Ik kon zo mijn bed uitrollen. Een dagje tussen de baby’s. De mooiste die ik heb gezien. Met grote ogen en een lachend koppie. Ik kan echt genieten van die kleine, mooie schepsels, maar na een dag poep en gekrijs ben ik toe aan wat anders. Daarom ook diep respect voor mijn huisbaas die dit 6 dagen per week doet. Dan moet je wel heel veel van die kleintjes houden! Rond 16uur was ik klaar en vertrok ik naar Soi 6. Dat is onze locatie binnen ‘de prostitutiezone’, om het zo maar even te noemen. We hebben daar ook onze kapsalon. Boven de kapsalon geven we Engelse les. Het is echt een ontmoetingsplek en er komen veel vrouwen die in de bars werken binnen wandelen. Uit de woorden van mijn college begreep ik dat ze rustig worden van de Thaise worshipmusic. Na een gebed in verschillende talen, waren we klaar voor de outreach. We vertrokken in kleine groepen en verspreiden ons tussen de bars. Ik ontmoette Mint, een 20 jarige vrouw, die vooral naar Pattaya was gekomen voor het geld. Ik vertelde haar over het Tamar centrum en nodigde haar uit voor de Engelse les, maar ik was erg dwingend en dringend. Ik moest en zou haar weer ontmoeten op de Engelse les. Het raakte mijn hart dat een dergelijk jonge vrouw zo vervreemd was geraakt met de, in mijn ogen, normale wereld. Ik vroeg haar naar het contact met de mannen. Volgens haar hebben mannen geen hart en voelen ze ook niets, anders zouden ze haar wel anders behandelen. Ze vertelde over een aantal situaties waarbij ze de politie in moest schakelen, omdat de mannen haar fysiek mishandelde. Na de outreach hebben we de verjaardag van Kayleigh gevierd. Kayleigh, afkomstig uit Texas, is sprankelend, direct en vreselijk enthousiast. Ik wist niet dat er vrouwen bestonden die zo levendig kunnen zijn. Overigens vinden die Amerikanen alles ook ‘amazing’. Komen wij aan met ons ‘ja, wel aardig’ of ‘leuk’. Vergeleken met de Amerikanen hier, zijn wij de meest saaie mensen on the planet haha! 

De volgende ochtend kreeg ik uitleg over het reilen en zeilen in ‘the bakery’, de andere locatie van het Tamar Centrum. Na de uitleg heb ik deelgenomen aan een UCM meeting. In deze bijeenkomst komen alle missionaire medewerkers en vrijwilligers samen voor gebed, ontmoeting en bemoediging. In de middag hadden we de volgende bijeenkomst, namelijk: de vrijwilligersmeeting. Alle vrijwilligers van het Tamar centrum komen dan samen en bespreken de noodzakelijke ontwikkelingen. Ook is er ruimte voor persoonlijke ontmoeting. Afgelopen keer was Renate de voorzitter. We gaven elkaar tips en tops. Best lastig als je de rest pas net kent, laat staan nauwelijks hebt samengewerkt. Echter, het viel mee. Vanuit het team kreeg ik mee dat ik heel enthousiast en gepassioneerd overkom. Daar stond tegenover dat ik mijn outreach in de toekomst anders uit mag voeren. Ik werd vergeleken met een Chiwawa. Voor de niet-kenners: dit is een hond. Nelske, je bent als een Chiwawa met outreach. Je bijt je vast aan iemand en je laat niet meer los. We deelden gevoelens en gedachten uit. Nella vertelde me dat het heel belangrijk is dat je respect toont voor de vrouwen en hen liefdevol behandeld. Ook wanneer ze ‘ verkeerde’  keuzes maken. Onvoorwaardelijke liefde. Ook noemde ze dat het goed is om te beseffen dat deze vrouwen veel dwang kennen in hun leven. Vaak zijn ze door familie gedwongen de prostitutie in gegaan of voelden ze zich gedwongen om hun kinderen te onderhouden. Door hun werk en de mannen ervaren zij opnieuw dwang. Op een dwingende wijze iemand uitnodigen om Engelse lessen te volgen is dus het laatste wat ik mag proberen. Langzaam drong tot me door dat ik het dus los moet laten. Dat de vrouwen zelf de keuze maken en ik hier alleen een bepaalde houding in aan kan nemen. Lastig! Ik zou ze zo graag mee willen nemen. Ik geloof niet dat ze gelukkig zijn en geloof vooral in een ander leven waar ze zich veel meer kunnen ontplooien en ontwikkelen. In de avond nam ik opnieuw deel aan het outreach team. Ik probeerde te onthouden wat mij was verteld en luisterde meer. Ik ontmoette een vrouw die mank liep en overal pijn had. Al snel bleek dat zij door haar vriend in elkaar geslagen was. Ze wilde stoppen met haar werk in de bars als prostituee, maar haar vriend had haar met de dood bedreigd. Ze trilde, huilde en was doodsbang. Arm ding, kom maar mee naar Nederland, dacht ik.

Donderdag begon de dag met wat computerwerk. We krijgen op korte termijn een nieuwe website. Ik kreeg de opdracht om de nieuwe teksten in het Nederlands te vertalen. Een leuke klus, lekker praktisch en nuttig bezig zijn. Toen ik in de middag even naar de ‘card room’ room liep, was een van de vrouwen volledig in tranen. Ik heb naast haar gezeten, geluisterd en met haar gebeden. Haar woorden raakten me. Ze heeft nog maar kort geleden besloten om niet meer in de bars te werken als prostituee, maar zich aan te sluiten bij het Tamar centrum. Ze heeft last van depressieve perioden. Ze heeft het idee dat ze niets heeft bereikt in haar leven, gezien ze niet voor haar dochter kan zorgen, niet voldoende verdiend en ze het gevoel heeft dat ze faalt tegenover haar familie. Ze hield me stevig vast, huilde en bleef me maar omhelzen. Ik probeer haar nu iedere dag even op te zoeken. Het is belangrijk dat ze voelt dat ze geliefd is en niet alleen.

In de avond ontmoette ik Tiffany. Een DTS student uit Bangkok die hier een dag en nacht was om te kijken of ze voor een langere periode in Pattaya wil wonen. We hebben een heel bijzonder gesprek gevoerd over het missen van thuis en het besef dat je weet dat God je ergens heeft geplaatst. We spraken over het boek van Joyce Meyer ‘Gods stem verstaan’. Ze moedigde me aan om mijn focus op God te houden en hem te betrekken in alle dagelijkse dingen. We baden samen en het was heel prettig om ons op een geestelijke manier verbonden te kunnen voelen.

Vandaag is het zaterdag. Het vertaalwerk is afgerond en nu is het tijd voor een meidenavondje. Manouk, de nieuwe Nederlandse vrijwilliger, is hier sinds gister. Ook heb ik vandaag weer even contact gehad met het thuisfront. Dat was heel erg fijn. Gek idee om jullie te horen praten over kou, sneeuw en schaatsen.

God Bless!