4. Reizen is een manier om vragen te stellen die je thuis niet stelt. (Herman de Coninck)

In mijn eerste reisverhaal schreef ik over het bijbelboek Esther. Afgelopen week heb ik dit gedeelte in de bijbel opnieuw gelezen. Nu hebben Esther en ik niet zo heel veel overeenkomsten. Zij zat gedwongen in een paleis, niet wetende wat er verder met haar zou gebeuren. Ik zit hier vrijwillig. Zij was dagen bezig met een schoonheidsbehandeling ter voorbereiding op haar ontmoeting met de koning, ik neem om precies te zijn 10 minuten per dag om mijzelf op te tutten. Dat is trouwens een hele verbetering, want in Nederland was de spiegel mijn grootste vriend. Loslaten en aanvaarden noemen we dat. Toch denk ik dat Esther vast ook heimwee moet hebben gehad. Heimwee naar de mensen van wie ze hield, heimwee naar de plek waar ze woonde en heimwee naar het dagelijkse ritme waar ze zich voorheen in bevond. Hebben we toch nog iets gemeen, naast dat we allebei geen fatsoenlijke douche hebben haha!

De heimweeperikelen sloegen deze week toe. En nee, dat was geen pretje. Ik had er behoorlijk last van. Op de momenten zelf weet ik niet goed te noemen wat er nu precies zo rot voelt, maar nu ik terug kijk op de afgelopen dagen heb ik wel een idee. Nu volgt een korte, maar krachtige klaagzang: de wc spoelde niet door, het was warm en ik zweette als een otter, ik werd het zat om naar dat gesmak en getetter van mijn Thaise medemens te luisteren, ik vond het moeizaam om relaties op te bouwen met mijn Thaise vrinden, omdat we elkaar niet verstaan en begrijpen, maar vooral vond ik het een vette tegenvaller dat ik geen opening kon vinden om de barvrouwen/ladyboys enthousiast te maken voor de Engelse les of uberhaupt een verandering in hun leven. En dan veranderd onrust in frustratie en frustratie in verdriet. Dat zijn de momenten dat ik intens besef dat ik een goed leven heb in Nederland. Ik ben dol op m’n vent en ik geniet ervan om samen door Amersfoort te banjeren. Ik houd van mijn familie en de drukte die zich er afspeelt. Ik houd van mijn vrienden en vriendinnen en ik ben graag bij ze. En ik houd van Nederland, die regen is zo gek nog niet.

Dat is het punt dat je al je goede voornemens verliest, vergeet waarom je ook alweer op reis bent gegaan en je begint te irriteren aan al die positievelingen om je heen. “Kop op, geef het de tijd.”  Ammehoela met je geef het de tijd, enig idee hoe verdrietig ik mij voel? Zullen we even ruilen? Kan ik lekker naar huis, is dit gedoe ook weer voorbij. En voor ik het wist werd ik een of ander somber grietje die de draad kwijtraakte.

 Maar toen was daar Pastor Jim. Wat een held! Hij is dominee en komt regelmatig naar Pattaya om de vrouwen toe te rusten in woord en geloof. Maandagavond sprak hij met de vrouwen over zijn leven en vertelde hij over hoe zij opnieuw de liefde kunnen vinden. Hoe gebrokenheid geheelt kan worden. Hoe God daarin een rol speelt en hoe een man zou moeten zijn. Heel belangrijk voor de vrouwen van het Tamar Center. Maandagavond heb ik gemist. Dinsdagavond was het vervolg en mijn herkansing. Dus kwamen we met een bus vol vrouwen naar ‘The Bakery’ om boven in de zaal te luisteren naar zijn verhaal. Ik was absoluut niet ‘ in the mood’. Ik bleef beneden om even met het thuisfront te bellen. Dit telefoontje was meer een tranendal dan een fatsoenlijk gesprek. Uiteindelijk ging ik naar boven. Jim vertelde zijn getuigenis. Jim was drugsverslaafd, begon later in zijn leven te handelen in drugs, hielp zijn broer aan de drugs die vervolgens overleed aan een overdosis en dan was er nog zijn moeder die er van ellende een eind aan maakte. Zelfmoord. Jim heeft lange tijd gedacht dat hij verantwoordelijk was voor twee overleden volwassenen. Wat een verhaal. Ik schaamde me. Onze verhalen hebben geen overeenkomsten, maar wat stelde mijn heimwee op dat moment nu voor vergeleken met zijn levensverhaal? Totaal niet te vergelijken zou je zeggen, I know. Maar het hielp mij op dat moment om de boel een beetje te relativeren. Jim ging verder met zijn verhaal. Hij vertelde hoe hij in contact kwam met een verslavingskliniek die hem over God vertelde, hoe hij zijn leven aan God gaf, hoelang hij heeft geworsteld met gevoelens van schuld en vergeving en hoe bijzonder zijn leven ten positieve is veranderd. Hij is getrouwd, heeft een aantal kinderen en reist over de hele wereld om zijn getuigenis te geven en anderen te bemoedigen. In het tweede gedeelte gaf hij de vrijwilligers, waaronder mij, de opdracht om tien afwasteilen te vullen met water. In de Thaise cultuur zijn vrouwen en mannen niet gelijkwaardig. Voeten verberg je. Enig idee wat er gebeurt wanneer een Westerse, Amerikaanse man de voeten van tien Thaise vrouwen gaat wassen? Hoe moet ik dit uitleggen? Ontroerend. Iedereen in tranen. Zoals Jesus de voette waste van alle discipelen, zo waste Jim de voeten van deze vrouwen. Veel vrouwen hebben een minderwaardigheidsgevoel en beseffen niet hoeveel ze waard zijn. Vooral niet in Gods ogen. Jim bad voor ze, raakte hen aan en sprak met hen. Ik ben ervan overtuigd dat deze manier helend moet zijn geweest voor de vrouwen. Na Jim, baden de Thaise staffleden van het team voor hen en toen volgden Manouk en ik. We hielden de vrouwen stevig vast en baden zowel in het Engels als in het Nederlands.

 En toen stond hij ineens voor mijn neus. Jim bedoel ik. “Heb ik al voor jou gebeden?” O, nee dat hoeft niet hoor, ik ben hier vrijwilliger. Voor ik het wist was ik weer in tranen. Ik had geen idee waarom. Ik vertelde hem over al mijn goede voornemens. Dat ik mij echt een mietje voelde, dat ik baalde van mijn heimwee en dat het in de weg stond om mijn passie en enthousiasme echt tot uitdrukking te laten komen. Dat ik het maar niet los kon laten en het niet lukte om er positiever naar te kijken. Dat het allemaal even zo tegenviel. Dat het veel pittiger was dan dat ik dacht. O, en Jim, het stelt echt niets voor vergeleken met de levens van deze vrouwen, but I just can’t let it go. Jim glimlachte. Hij vroeg of ik getrouwd was. Huilend vertelde ik hem dat er thuis een lieve vent op mij wacht, dat ik hem zo vreselijk mis en dat ik graag met hem wil trouwen. Jim vertelde hoe ik hem aan zijn dochter deed denken. Zijn dochter heeft drie jaar in het buiteland gewerkt als missionary. Hij wist alles van die ups en downs. Hij kreeg tranen in zijn ogen toen hij vertelde dat zijn dochter twee jaar geleden is overleden. Later vertelde hij dat God hem vertelde dat hij vele andere dochters zou krijgen. Daar bedoelde hij ons mee. Hij maakte van iedereen een individuele foto, zodat hij voor een ieder van ons kon bidden. Dat deed hij bij iedere spreekbeurt. Kun je nagaan hoeveel foto’s hij heeft opgeslagen op zijn ipad? Wat een fantastische kerel he!? Jim bad voor me en gaf me een innige knuffel. Hij keek me aan en zei: “Mijn vrouw schrijft boeken. Weet je, het leven is een pad. Je hebt fijne hoofdstukken en pijnlijke hoofdstukken. Het geheim zit ‘m echter niet in een pijnlijk hoofdstuk. Het stopt daar niet!” Onthoud heel goed dat je hier niet voor niets bent. Je bent hier om te helpen. Je hebt hier een doel, ook al is dat doel niet ieder moment zichtbaar. Het voelt ook niet altijd geweldig, maar vergeet je doel nooit! En dat was dat. Ik kon de wereld weer even aan.

De outreach op woensdagavond ging als een tierelier. Manouk en ik gingen samen op pad. Ik ontmoette drie vrouwen. Een daarvan was al wat ouder, kwam uit Bangkok en sprak redelijk Engels. Dit maakte een goed gesprek mogelijk. De andere twee Thaise vrouwen waren jonger. Beiden hebben een dochtertje, zijn getrouwd geweest en zijn door hun man verlaten. De ene man is er met een ander vandoor gegaan, de andere man was alcoholverslaafd. Opvallend is dat ik steeds vaker hoor over de verslaving van de mannen, wanneer de vrouwen vertellen over hun alleenstaande moederschap. Donderdag hebben Somjit, Manouk en ik spullen gekocht voor de sieradenhoek en hebben deze een beetje opgepimpt zodat het wat representatiever oogt.

En toen was het vrijdag. Mijn verjaardag. 23 jaar alweer. Verjaardagen is een andere obsessie die ik koester. Ik ben dol op verjaardagen. Immers, het is toch bijzonder dat je een levensjaar af kunt sluiten. De mooie en minder mooie momenten. Een nieuwe start. I love it! Ik houd er daarom ook van om het groots aan te pakken. Ik heb een heerlijke verjaardag gehad. ’s Morgens kreeg ik ontbijt op bed. Renate en Manouk stonden voor mijn deur met allerlei lekkers. De dag begon dus al goed. Overdag hebben Kayleigh, Renate, Manouk en ik genoten van taart en kreeg ik allerlei lieve felicitaties via facebook en via whatsapp. In de avond stond de outreach weer op de planning. Dit keer raakte ik in contact met twee ladyboys. Door hun postuur en zware stem merk je al snel dat het jongens zijn. Ze noemden zichzelf Cindy en Belle. Het was een goed gesprek en een fijne outreach. Je merkt dat deze jongens uit een gebroken wereld komen en dat geld op dit moment de enige uitweg lijkt. Ik had energie voor honderd en voelde God heel dichtbij. Ik probeer erop te vertrouwen dat ik voor nu alleen maar hoef te zaaien.

Om de dag goed af te sluiten gingen wij uiteten. Ik had verschillende Thaise vrouwen uitgenodigd, maar de een na de ander zei af om verschillende redenen. Uiteindelijk heb ik met het DTS team, Renate, Manouk, Kayleigh en Somjit(een van de Tamar vrouwen) gegeten. Vietnamees voor de verandering haha! Daarna weer terug naar huis. Zat Pi Jim(mijn huisbaas) daar ineens met een aantal andere Tamar vrouwen, met taart, fruit en ander lekkers. Dat was een hele leuke afsluiter!

Een ander kadootje gister was de regen. Het stortte echt! Het deed me denken aan een van onze eerste familievakanties met de caravan op de Lemelerberg. Wat een doffe ellende haha. Het regende zo hard dat onze voortent op kwam zetten. Hier spreken we niet van buien, maar van watervallen. Ik begrijp nu waarom. Het is onwerkelijk. De komende dagen blijft het zo. Dus nee, Nels loopt niet alleen maar in het zonnetje. Omdat de huizen niet goed geisoleerd zijn stroomt het water bij sommigen ook naar binnen. Een bijkomend feit is dat de ‘ sloppenwijken’ achter ons huis ook vollopen met water. Echt een drama, aangezien deze ‘huisjes’ er flink op verslechteren. Er is nu een soort waterpomp neergezet, die het water wegpompt. Bid alsjeblieft voor deze mensen.

Een lang verhaal dit keer. Het voelt goed om van mij af te schrijven. Reflecties schrijven net als op school. Het is zo gek nog niet. Zo hebben jullie ook een andere kant van mij leren kennen. Voor de liefhebbers heb ik wat foto’s geplaatst. De komende dagen volgt de rest. Ik heb niet het idee dat ik uitgepraat ben, maar het is goed zo. De volgende keer is er ruimte voor meer.